duygulandıran anlar

bugün mendil satan 6 yaşında ki şirin kızı gördüğüm an. kendimden utandığım an

doğuştan sağır ve dilsiz olan bir çocuğun annesine 'güneş doğarken ve batarken ses çıkarıyor mu? ' diye sorması

mandalinanın içinden yavru mandalina çıkması. evet depresyondayım.

geçen sene doğum günüme yakın zamanlar annemle oda da konusuyoduk durumumuz da o zaman biraz sıkışık anneme dedim"anne yazın çalışıp kazandıgım paradan cok az kaldı kendi ihtiyaçlarımı pek alamadım ama en kısa zamanda bi bot almam lazım malum önümüz kış"annem de iyi botlar ne kadar diye sordu.dedim cok pahalı istemiyom ama güzel su geçirmez olup,normal fiyatlar 200 falan diye.kadıncağız da ne desin babandan alırız kışa kadar hallederiz dedi.ben de doğum günüme bi kaç gün kala şehir dışından döndüm eve geldim doğum günümü memlekette geçireyim diye.tv izlerken annemle kız kardeşim gülümseyerek yanıma geldi noldu dedim.kelimeleri iyi konusamamasıyla tatlı olan 10 yaşında ki kız kardeşim"abi bi kaç ay önce sen annemle oda da konusurken ben de sizi gizlice dinliyodum sen de anneme bot alcam ama param yok demiştin.ben de o günden doğum gününe kadar kendi harçlıklarımdan para biriktirdim al"dedi ve elime 200 lira uzattı.ben şok oldum 10 saniye yutkunamadım.gözlerim doldu.kardeşimin karşısında güçlü görünmek istedim.aglamamak için kendimi kastım ama bi yere kadar,sarılıp agladım.bak yine duygulandım..kendisi küçük yüreği kocaman kız

azerbaycanin eurovisionda bize 12 puan vermesi

büyük bir kavga içkinin de etkisiyle yükselen tansiyon. adamın fenalaştığını görünce susan kadın yatağın köşesine oturmuş yarı baygın nefes almaya çalışan adamı izleyip ağlarken adamın yatakta doğrulup yorganı ikisinin başından aşırması,kadının avcunu öpüp bırakma beni demesi. *ah ulan ah.

lisedeyken 100 lirasını kaybeden arkadaşımın (dershane için gerekliymiş sanırım) çaresizlik içinde göz yaşlarına boğulması üzerine, o zamana kadar pek de samimi olmadığımız sınıf arkadaşlarımızın, kendi kendine organize olup bozuk paralarla 100 lirayı denkleştirip usulca sıranın üzerine bırakması. o masumane ve insalcıl tavır..

sevdiğim beyin evlenecegini öğrendiğim gün

içinde 'anne' geçen bir çok şarkı..

muğla da okuyorum beyler bugün bankamatike gittim ne kadar param kalmıştı diye bakacaktim neyse baktım kartı aldım gidiyordum arkadan bir amca beni kolumdan tuttu şunu söyledi bana "paran yoksa verebilirim evladım dışarıda okumak zordur bilirim dedi".içimden ağlamak geldi insanlık ölmemiş.

annem işi nedeniyle seyahat gitmişti. küçük kardeşim var 7 aylık. annemin yokluğunu hissedip uyurken ağlıyordu. o ağladıkça bende ağlıyordum.

galatasaray'ın suanki durumu

ameliyattan çıkan babamı yogun bakımda ziyaret ettiğim zaman gözleri dolmuştu o an kalbimde bi sızı hissetmiştim

attığım entrinin + aldığını görmek

okulun yemekhanesinin önünde ayakkabı boyayan bir amca var. sürekli çalışıyor falan hiç bi gün yokluğunu görmedim. o yemekhaneye pek gitmiyorum okulda bi isim vardı arkadaslarla toplandik oraya yolumuz düştü kapida pilav dağıtıyorlar baktım herkes yiyor amca da çalışıyor bakıyor bizimkilere falan gittim kendime pilav alicam dedim aldım falan sonra dedim ki içerde çalışan bi amca var bi tane daha alabilir miyim dedim onun için dedim tabi kızım dedi ordaki amca ayran pilav aldım gittim yanına ,kolay gelsin amcacım bak sana pilav ayran getirdim çalışıyorsun sen acsindir bak hiç dokunmadim temiz kaşığı falan dedim lütfen kabul et .. allah razı olsun kızım çok teşekkür ederim dedi o an o kadar duygulandım ki gözümden yaş akmaya başladı ben niye dayanamıyorum acaba böyle şeylere ya ...

sol kanatta bir başlığa 28 entry girilmiş. uzun zamandır 2. sayfaya geçecek kadar entry girildiğini görmemiştim bir başlığa. duygulandım be..

evet askerlik hayaliyle yanıp tutuştuğumu burada bilen bilir dışarıda beni tanıyan herkes bilir. i̇smimden çok komutanım diye seslenenler olur. gel gör ki herkesi buna alıştırmama rağmen annemi bir türlü alıştıramamıştım. öğretmen gibi hanım hanımcık meslek yapmamı isteyen anam kızının dağ bayır gezmesinden pek hoşnut değildi. halihazırda gündemde bulunan afrin operasyonunun evde spikeri oldu kendisi ve bugün odamda uslu bir şekilde işlerime odaklanmışken a- dubleiskender kızım d- hıı? a -asker olsana sen gülsem mi ağlasam mı bilemedim ama aşırı duygulandım. sahi mi ana ya? ben aylardır ne için debeleniyorum acaba

çok duygusal bir yapım var ya. bunun herhangi bi anı olamıyor. bazen absürt durumlarda geliyor bazen normal.

eski hayaller çok duygulandırıyo hele arkadaşınla eski günleri yad ederken

geçenlerde babaanneme umre'ye gidersen beni de götürür müsün demiştim. kadın ölen dedemden kalan emekli maaşıyla benim için de umre parası biriktiriyormuş, babama söylemiş. allah'a böyle bir aileye sahip olduğum için ne kadar şükretsem az... (bkz: bak şerefsiz evladıyım ağlamamak için kendimi zor tutuyorum)

İlkokuldayken sınıf öğretmenim çok kitap okuyanları sinemaya götürme sözü vermişti bizim peder de o ara batakti sinemaya çok gitmisligim de yoktu tabi canım öğretmenim durumun farkındaymis beni de götürmüştü tabi ben o zaman anlamamıştim bana moral olsun diye götürdüğünü bunu çok sonradan öğrenmiştim aklıma geldikçe duygulanıyorum ve öğretmenimin hakkını nasil ödeyeceğim bilmiyorum

en yakın arkadaşım yurtlarda, yatılı okullarda büyümüş. annesi babası ayrı olduğu için ikisinden de kopuk hayatlar yaşamış ve çocuk olarak ortada kalmış. bir annenin mutfakta çıkardığı seslerle akşamüstü uykusuna yatmak nedir hiç bilmemiş. geçtiğimiz hafta yine ben mutfakta yemek pişirirken kanepede uyuyakaldı. uyandığında çok açım neler yaptın diye kalktı. ben de yemek hazırlanırken neden uyuduğunu sordum. sorumda kinaye yoktu çünkü ona geldiğimde kendisini asla mutfağa sokmam.gelip sarıldı ince kollarıyla. ben hiç annem yemek pişirirken uykuya dalmadım;evde ses yapman, soğan kavurman bana güven veriyor uyumak istiyorum dedi. kalbim parçalandı.

Bugün yaşadığım kısacık bir diyalog farkında olmadan beni çok duygulandırmış. Annem yaklaşık 1 ay önce ameliyat oldu. O zamandan beri tam anlamıyla bittim diyebilirim. Evin tüm işleri, bakın tüm işleri diyorum her şeyi kapsıyor, onun haricinde yemek yapmak, gelen misafirleri ağırlayıp onlara hizmet etmek, annemle ilgilenmek ve daha bir sürü şey benim sorumluluğuma kaldı. Pazara bile gidiyorum ya, pazardakiler tipime aşina oldukları için indirim bile yapıyorlar. Çok yoğun bir süreç yaşadım, yaşamaya da devam ediyorum. Tamam her zaman için yoğundum ama bu yoğunluk okul, dersler, öğrenciler ve iş gibi bir şey değilmiş. Ev hanımı olan annelerimize Allah kolaylık versin. Beni duygulandıran kısma gelecek olursak bugün babaannemdeydik. Annemle sohbet ederlerken yanlarına gittim. Babaannem yüzüme uzun uzun bakıp "yoruldun mu?" dedi. Bu soruyu duyunca sanki onca günün tüm yorgunluğunu üzerimde hissettim. Kimse bana sormamıştı bunu o ana kadar. Annem ve babam sormaya cesaret edemiyorlardı belki de zaten farkında oldukları için. Ve ben babaanneme dönüp sadece "yoruldum ama geçiyor babaanne" diyebildim. Ailem benim için yıllarca yoruldu, belki ben de yoruldum ama onlar kadar değil...

Bu başlığı aşırı seviyorum. Neyse az önce dans müziği denk geldi, ben çiftler dans ederken çok duygulanıyorum. O ilk dans beni hep etkiledi. Çok izleyemem mesela dans ederlerken, gözlerim dolar hemen kaçırırım gözlerimi.

Koyunla son kez göz göze geldik. İçimden taa içimden bi şeyler koptu. (bkz: ay dokunmayın çok fenayım)

Ünlü eski F1 pilotu Barrichello'nun oğluyla attığı tur sonunda gözyaşlarını tutamadığı an. güzel adamsın vesselam

An’dan ziyade, dıygulandıran bir ev var. Bundan 7 yıl önce bu evin yanından geçerken aniden yağmur bastırmış, bende kendimi bu evin kapı eşiğine atmıştım. Müstakil 2 katlı bir ev. 10 dakika sonra bir abla kapıyı açtı. Elinde bir şemsiye ile. Dışarı çıkacağını sanıp yol verirken de özür diledim. Yağmurdan ötürü buraya sığındım diye. Gülümseyip, şemsiyeyi bana uzattı. Bir süredir seni izliyordum o yüzden sana getirdim bunı dedi. O an çok mutlu olmuştum. Mesele şemsiyesi değil, o insanın içindeki iyilik düşüncesi. Ertesi gün hem şemsiyeyi hem de yanıma biraz. Meyve suyu falan alıp kapıyı çaldım. Bu sefer de o çok memnun oldu. Yıllardır ne zaman burdan geçsem duygulanıyorum. Öyle işte.

zamanında mutlu olduğumuz şeyleri ileride anı olarak anlattığımız anlardır. (bkz: mutlu anıları anlatırken gelen ağlama isteği)

ölümün akla geldiği andır. kendi ölümünüz değil. sevdiklerinizin. evet, sevdiklerinizin.

Babamın verem tanısı konulduğu dönem hepimiz diken üstündeydik, yanlış teşhismiş çok şükür. Yanlış teşhis olduğunu daha bilmiyorduk, insanlar var diye ve açıkçası içimden de hiç babamın hasta olduğuna inanmak gelmediği için bastırıyorduk gözyaşımızı. Neyse işte ablam geldi gelir gelmez babama sarılıp ağladı, bizi etkileyen o değildi. İki küçük kızı birden babama sarılıp 'Geçmiş olsun dede.' dediler ağlamaklı bir sesle. İki minnacık çocuk durumun ciddiyetini ve sevdikleri birini kaybetme korkusunu yaşamış ve anlamışlardı. Benim dedem, anneannem, babaannem ben doğmadan vefat etmişler. Hiç onlara sahip olmanın hissi nasıl olur anlayamamıştım. Yeğenlerimin dedelerinin üzerine nasıl titrediklerini görene kadar.

Bu başlığa hiç yazmamışım çünkü pek duygulanan bir insan değilim. Çoğu insan duygusuz olduğumu düşünür. Burada nasıl bir imaj çizdim bilemem ama. Bugün olmadık anda duygulanasım tuttu ve bunu hatıra olarak kalsın diye anlatacağım. Markete giderken, arkamdan tanıdık bir ses "nisyan" diye bağırdı bana. Baktım, babam. Yanına gittim "efendim babacım" diye. "Gel sana kahve ikram edeyim" dedi. Çünkü kendisi de kahveye gidiyordu. Markete gittiğimi ve o an gelemeyeceğimi, belki daha sonra içebileceğiniz söyledim. Espri yaptım. Biz gülüşürken bir adam gelip bize baktı ve şunu dedi: "siz kardeş gibisiniz" Babamın da minyon biri oluşuna verip, o cümleyi dış görünüş için dediğini sandım ben. Gülümsedim. İşlerimi halletim ve eve gittim. Babam geldi, yemek masasındayız. Gülerek, adamın bize söylediği cümleyi anneme anlattı. Hoşuna gitmiş belli. Annem de evlatla arkadaş gibi olmak temalı bir konuşma yapınca dank etti bende adamın dediği cümle. Aramız iyi olduğu için öyle demiş. Öyle yemek yerken babam bana dönüp dedi ki: "kızım kahveye gelmedin" Bu cümlede nedense bir anda ağlamak istedim ama böyle yerlerde yata yata. Minnoşum beni beklemiş, heves etmiş. Söz babacım. Sana kahveyi ben ısmarlayacağım.

Annemi çok severim hem de aşırı. öl dese tereddüt etmeden ölürüm onun için ama aramızda fiziksel bi mesafe olmuştur her zaman. Diğer kardeşlerim gibi gidip öpüp koklayamam sarılamam çok utanırım, sevdiğimi de söyleyemem ama farklı yollarla belli ederim aynı şekilde o da benim gibi. Üniversite sınavına ilk kez gireceğim zaman çok çalışmıştım çok da stresliydim. Gece yatağıma yattım her zamanki gibi ama uyuyamıyorum. Bi anda usulca kapı açıldı içeriye annem girdi, yanıma uzandı arkasını döndü ve dedi ki 'sarıl bana..' O an o kadar duygulanmıştım ki sessiz sessiz ağlamıştım annemin arkasında. Burun çekişlerinden belliydi onun da ağladığı.. Beni gerçekten çok sevdiğini bi kere daha anlamıştım. Belki aşırı sıkı bi şekilde sarılmamıştık ama o gece kalplerimiz tamamen sarmaş dolaştı..

Biz bugün 67 olduk arkadaşlar.. lütfen kimse kımıldamasın böyle kalalım. Ne eksik ne fazla... (#2371982)